http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-A111/262/1913,6307/

Φανταστείτε ότι είστε η Αρετή και γράφετε τις σκέψεις σας στο ημερολόγιό σας.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα στο πατρικό μου καθώς αύριο παντρεύομαι με τον πρίγκιπα της Βαβυλώνας και θα φύγω αφήνοντας πίσω τη μητέρα μου και τα εννέα αδέρφια μου. Η ατμόσφαιρα στο σπίτι είναι παράξενη καθώς όλοι είναι στεναχωρημένοι αλλά προσποιούνται πως είναι χαρούμενοι. Το πρωί που έλειπαν τα αδέρφια μου άκουσα τη μητέρα μου να καταταριέται τον αδερφό μου, Κωνσταντή, για την απόφασή του να με παντρέψει. Εύχομαι η κατάσταση στο πατρικό μου αφού φύγω να είναι πολύ καλύτερη από τη σημερινή και η σχέση μεταξύ της μητέρας μου και των αδερφών μου να βελτιωθεί.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα είναι η μέρα για την οποία η μητέρα μου με προετοίμαζε δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Πώς πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός; Περίμενα αυτήν τη μέρα όλη μου την ζωή. Καθόμουνα στο παράθυρο με τις ώρες περιμένοντας τον «πρίγκιπα», όπως έλεγε η μητέρα μου, που θα ζητήσει το χέρι μου και σκεφτόμουν πως θα είναι αυτός, το νυφικό μου, ο γάμος και όλα τα συναφή. Όλα έμοιαζαν σαν όνειρο. Όμως, τώρα που θα γίνουν πραγματικότητα, νιώθω λες και είμαι εγκλωβισμένη σε έναν εφιάλτη. Ο δήθεν «πρίγκιπας» είναι 17 χρόνια μεγαλύτερός μου και πιο πολύ μοιάζει με αγρίμι παρά με τον γλυκό και όμορφο άντρα που περίμενα. Το νυφικό μου, το οποίο το έραψε η καλύτερη μοδίστρα, το νιώθω σαν σακί πάνω μου. Τίποτα δεν είναι όπως το φανταζόμουν. Είμαι αναγκασμένη να παντρευτώ ακούσια έναν άνθρωπο που δεν θέλω και να εγκαταλείψω την πόλη μου, το σπίτι μου και την οικογένειά μου για να εγκατασταθώ στη Βαβυλώνα, μόνη και απροστάτευτη, χωρίς να ξέρω κανέναν. Κανένας δεν με ρωτάει πώς νιώθω, τι θέλω. Η απόφαση για το μέλλον μου πάρθηκε σε ένα οικογενειακό συμβούλιο, στο οποίο εγώ δεν συμμετείχα καν. Παρόλα αυτά, δεν έχω άλλη επιλογή. Τώρα μαθαίνω με τον άσχημο τρόπο τι πάει να πει να είσαι γυναίκα. Ζηλεύω τους αδερφούς μου γιατί θα είναι πάντα ανεξάρτητοι, ενώ εγώ θα είμαι πάντα ένα όργανο, ένα πράγμα που στο μόνο που χρησιμεύει είναι να τεκνοποιήσει και να είναι «καλή σύζυγος». Μπορεί να μου πήραν την ελευθερία μου αλλά ευτυχώς δεν μπορούν να πάρουν τις σκέψεις μου, το πολυαγαπημένο μου ημερολόγιο. Είναι και θα είναι η μόνη μου συντροφιά. Το μόνο μέρος που θα μπορώ να δημιουργήσω και να σκεφτώ ελεύθερα. Αυτές είναι οι τελευταίες μου φράσεις ως μία νεαρή και αγνή κοπέλα, διότι παρόλο που περίμενα μετά από δώδεκα χρόνια να βγω στον ήλιο, μάλλον θα βγω στο σκοτάδι. Ελπίζω όλα να πάνε καλά και να μην βγουν οι φόβοι μου αληθινοί.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Τι έκανα με τη ζωή μου; Ποιόν παντρεύτηκα; Βασικά, γιατί παντρεύτηκα; Πανάθεμα τη συγχωρεμένη τη μάνα μου που μου έλεγε να τον παντρευτώ. Αυτή τη βιτρίνα, που κάθε του αξιοπρέπεια αποτελεί μάσκα στον πραγματικό “ευαίσθητο” εαυτό του. Πώς είναι ευαίσθητος εάν δεν σέβεται τα αισθήματά μου; Εάν είναι μακριά μου όταν τον χρειάζομαι, και όχι μόνο, μα είναι και πρόθυμος με την πρώτη ευκαιρία να πλαγιάσει με άλλη; Μα να τελείωναν εκεί τα βάσανά μου, πού τέτοια τύχη; Με θεωρεί άσχημη, με κάθε ευκαιρία μου θυμίζει πως θα μπορούσε να παντρευτεί εκείνη τη χωριατοπούλα, σαν να πρέπει να είμαι ευγνώμων που ξέμεινα μαζί του. Είναι περίεργος, στους τρόπους του, στην κοσμοαντίληψή του γενικά. Θέλω να μάθω ποιος είναι. Ή τι είναι. Για τι άντρα δεν τον λες αυτόν. Σε ευχαριστώ που με ακούς, που απορροφάς τα δάκρυά μου στις σελίδες σου, που πάντα είσαι δίπλα μου. Καληνύχτα.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Καταφεύγω πάλι σε εσένα για να μοιραστώ μαζί σου τις δύσκολες στιγμές που ζω εδώ, στην ξενιτιά, μακριά από τα αγαπημένα μου αδέρφια και τη λατρεμένη μου μάνα. Να είμαστε τόσοι πολλοί και να είμαι μόνη μου εγώ εδώ… χωρίς να βλέπω κανέναν από αυτούς. Τι πικρή ζωή! Τι να την κάνω τη ζωή εδώ που ζω; Είμαι μακριά από τη αγκαλιά της μάνας μου και τη ζεστασιά του σπιτιού μας. Ξένοι στα ξένα χωρίς καν να μπορώ να δω τα αδέρφια μου. Κλαίει η ψυχή μου και κλαίνε τα μάτια μου. Ας ήμουν για λίγο εκεί να τους νιώσω όλους μαζί και έναν έναν ξεχωριστά. Και ας ήμουν μέρα και νύχτα στην κάμαρά μου.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα ένιωσα πολύ έντονα την ανάγκη να εκμυστηρευτώ σε κάποιον τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου, για αυτό και αποφάσισα να σου γράψω άμεσα.

Η αλήθεια είναι ότι η ημέρα μου ξεκίνησε πολύ ιδιαίτερα, και τα γεγονότα που έχουν συμβεί ως τώρα μου έχουν δημιουργήσει ανάμεικτα συναισθήματα. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή.

Σήμερα το πρωί μας επισκέφτηκε ένας άγνωστος νεαρός κύριος. Η εμφάνισή του ήταν περίεργη, όπως και ήταν και η προφορά του. Η μητέρα τον καλωσόρισε και φώναξε τους αδερφούς μου για να συζητήσουν με τον ξένο, ενώ εμένα μου είπε να πάω αμέσως στο δωμάτιό μου.

Η επίσκεψη του ξένου δεν διήρκησε πολύ, ωστόσο η παρουσία του προκάλεσε αναστάτωση στο σπίτι, έτσι ώστε η συζήτηση μεταξύ των αδερφών μου και της μητέρας να συνεχίζεται για πολλή ώρα αφότου εκείνος έφυγε. Επομένως, καταλαβαίνεις ότι η κατάσταση αυτή μου κέντρισε την περιέργεια και για αυτό αποφάσισα να κρυφακούσω.

Τα λόγια τους με ξάφνιασαν… Άκουσα τον Κωνσταντή να λέει στη μαμά ότι θα είναι συμφέρον για όλη την οικογένεια η Αρετή να παντρευτεί τον νέο και την ίδια να απαντάει ότι η Βαβυλώνα είναι πολύ μακριά και αν συμβεί κάτι δεν θα μπορώ να είμαι κοντά της. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα τι συνέβαινε. Ο επισκέπτης ήταν από την Βαβυλώνα και είχε έρθει για να με ζητήσει σε γάμο.

Ειλικρινά, αγαπημένο μου ημερολόγιο, δεν ξέρω πώς να αντιδράσω σε αυτά τα νέα! Είμαι μόλις δώδεκα ετών και νιώθω πως είμαι ένα παιδί. Αισθάνομαι πως δεν είμαι ακόμα έτοιμη για να παντρευτώ και να αναλάβω τις ευθύνες της ενήλικης ζωής. Επιπλέον, είμαι σίγουρη ότι αυτή η απότομη μετάβαση θα μου κοστίσει πολύ. Έπειτα, δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι θα πρέπει να αποχωριστώ την πολυαγαπημένη μου μητέρα που με τόση στοργή με έχει αναθρέψει όλα αυτά τα χρόνια, όπως και τα μεγαλύτερά μου αδέρφια, ώστε να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου σε μια νέα πατρίδα, με τελείως διαφορετική γλώσσα και πολιτισμό, και με μόνη μου συντροφιά έναν ξένο πολύ μεγαλύτερό μου άντρα.

Από την άλλη πλευρά, γνωρίζω πολύ καλά την θέση μου και πως αυτός ο γάμος θα ωφελήσει τόσο τον Κωνσταντή που είναι έμπορος, καθώς έχω ακούσει για το εμπόριο της Βαβυλώνας, όσο και την υπόλοιπη οικογένειά μου οικονομικά. Επομένως, πρέπει να σταθώ γενναία για την οικογένειά μου.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Σε λίγες μέρες είναι η μέρα του γάμου, ανησυχώ παρά πολύ, εύχομαι να ήταν η μητέρα εδώ να με καθησυχάσει, όμως είναι πίσω στο σπίτι. Αυτή και τα αδέρφια μου αποφάσισαν να με στείλουν εδώ μόνη χωρίς κανέναν γνωστό και για ποιον λόγο για να μπορεί να έρχεται ο Κωστής με τα εμπορεύματά του. Υποτίθεται έπρεπε αυτή να είναι η πιο χαρούμενη περίοδος της ζωής μου, όμως το μόνο που νιώθω είναι μοναξιά και τρόμος για το μέλλον μου με αυτόν τον εντελώς ξένο. Ανάθεμα το φύλο μου που μου παίρνει όλα τα δικαιώματα και με αναγκάζει να υποκύπτω στους άνδρες ή στους ηλικιακά μεγαλύτερους μου, όπως τη μαμά.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Φοβάμαι πολύ, δεν ξέρω τι να κάνω. Είμαι πολύ μικρή για να φύγω. Ακόμα δεν γνώρισα τον κόσμο, δεν έμαθα χορό, όπως πάντα ήθελα, ούτε κατάφερα να ζήσω την παιδική μου ηλικία. Δεν γίνεται να φύγω και να αφήσω τη μαμά μόνη, ούτε τους πολυαγαπημένους μου αδερφούς. Δεν θέλω, αλλά πρέπει. Αν το αποφασίσουν οι ίδιοι, δεν μπορώ να φέρω αντίρρηση. Όσο κι αν φοβάμαι και δεν θέλω. Ίσως τελικά να μην είναι όλα και τόσο χάλια εκεί στην ξενιτιά. Ίσως να περάσω όμορφα στη Βαβυλώνα. Κι αν το σπίτι είναι μεγάλο και ο γαμπρός πλούσιος, τότε θα του ζητήσω να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Να κάνω τα πολυπόθητα μαθήματα χορού που δεν είχα την ευκαιρία να κάνω εδώ. Ίσως να περάσω ωραία. Δεν θα μου λείψουν πολύ αν περάσω ωραία. Αλλά όσα όνειρα και να κάνω για το σπίτι, για τον γαμπρό, για τη νέα μου ζωή δεν πρόκειται να αλλάξουν το ότι ακόμα φοβάμαι πολύ. Σε παρακαλώ, αγαπητό μου ημερολόγιο, εσύ που πάντα με ακούς και με καταλαβαίνεις βοήθησε με!!! Δώσε μου δύναμη για να τα καταφέρω. Καληνύχτα!

Τα λέμε, Αρετή